Zoals ik in mijn vorige blog al heb aangekondigd, doe ik mee met dit project van Joke. Een jaar lang elke week een foto van een bepaald onderwerp. Week 1 is het onderwerp: een nieuw jaar, een nieuw begin. Dat sluit mooi aan bij mijn vorig blog, dus hoppaa:
Allereerst wens ik iedereen die mijn blog leest het allerbeste voor dit nieuwe jaar. Vooral veel gezondheid want als dat hapert dan wordt al het andere ook lastiger. Een nieuw jaar biedt weer nieuw perspectief. Je gaat toch weer eens nadenken over allerlei dingen die misschien niet zo goed zijn of waren. Nieuwe kans om het beter te doen toch.
Zo kamp ik al jaren met overgewicht wat zich niet eenvoudig laat veranderen in een ‘normaal’ gewicht. Er zijn mensen die heel gemakkelijk zeggen: je eet het allemaal zelf op. Alsof je de hele dag zit te schransen. Dat doet pijn, zo’n opmerking, want dat is juist niet zo. Ik vergeet zelfs vaak om wat te eten, vooral tussen de middag. In mijn herinnering ben ik altijd te dik geweest. Maar als ik dan foto’s zie van toen ik jong was, dan was dat helemaal niet zo. Of het is mij aangepraat, of het zit tussen mijn oren ;-). Bijvoorbeeld: toen wij getrouwd zijn 34 jaar (!) geleden, woog ik 58 kilo…. Dat zit diep in mijn geheugen gegrift. Tijdens twee zwangerschappen kreeg ik zwangerschapsdiabetes. De eerste keer is dit pas na 8 maanden ontdekt. Maar toen was het hek al van de dam en woog ik dik 20 kg meer. De tweede keer ging het net zo, ondanks een ‘dieet’. Uiteindelijk is het jojoën hierna begonnen. Dus suiker is het probleem, terwijl ik al jaren en jaren geen suiker gebruik, tenminste het niet zelf toevoeg. Want het probleem is dus dat heel veel producten (zoals brood) veel koolhydraten bevatten en laten dat nou de suikers zijn die je net niet moet hebben. Omdat ‘men’ zei dat vet en suiker niet goed was, ging je daar meer op letten. Veel ‘light’ producten waarvan achteraf weer is gebleken dat het helemaal niet goed was. En vet heb je juist wel nodig. Kortom, een wirwar van adviezen en wetenschappelijke beweringen die later weer niet waar bleken te zijn.
Feit is dat ik verschillende problemen heb met mijn gezondheid waarvan ik hoop dat die minder worden als het eindelijk eens zou lukken om flink af te vallen. In de loop van de jaren heb ik, net als iedereen met overgewicht, zo veel diëten en methodes geprobeerd dat ze niet op één hand zijn te tellen. In de praktijk viel ik dan in een paar maanden tijd hooguit 10 kg af en bleef dan stilstaan. Nooit doorbrak ik meer een in mijn ogen ‘magische grens’. Dan sluipen oude gewoontes (te weinig variatie bijvoorbeeld) er weer snel in en heb je die kilo’s er het volgende jaar weer bij. Een paar jaar geleden ging ik naar een diëtiste en die gaf mij een handreiking naar een koolhydraatarm dieet. Dat werkte in het begin prima. Ik viel weer af en voelde me beter. Totdat ik een operatie moest ondergaan en daarna een tijd rustig aan moest doen en niet alles zelf kon. Geleidelijk viel ik weer in oude gewoontes en daar ging het weer de ander kant op. Alsof mijn lichaam alles vast wil houden voor als het ooit eens nodig mocht zijn…
Daarna ben ik online een koolhydraatarm programma gaan volgen. Elke week kreeg ik een weekoverzicht met wat je de volgende week zou kunnen eten. Dat was ook goed te doen, alleen zat er ontzettend veel herhaling in. Dat vind ik niet fijn, een paar keer per week hetzelfde eten. Het kan voor een keer wel als dat zo uit komt, maar niet elke week. Deze methode heeft me wel veel inzicht gegeven in wat je wel maar vooral beter niet kunt eten. Wat ik enorm heb gemist de afgelopen tijd met het koolhydraatarm eten was fruit. Gewoon een lekkere frisse appel bijvoorbeeld, daar kon ik echt zin in hebben. Maar dat was niet van toepassing in bovengenoemde methodes want fruit bevat veel suiker en dat moet je dus niet hebben.
Afgelopen december dacht ik er over na hoe ik het in het nieuwe jaar eens zou aanpakken. Met de feestdagen in het vooruitzicht is het toch allemaal lastiger en dan kijk je uit naar het nieuwe jaar. Iemand tipte mij om eens te gaan lezen over Paleo. Dat is ook een koolhydraatarme manier van eten maar gebaseerd op hoe de mens in de oertijd at, dus ook met fruit! Tegenwoordig is onze voeding allemaal zo bewerkt, dat er haast niets te koop is wat nog puur natuur is, behalve in speciaalzaken. Het zou juist andersom moeten zijn! Het is te veel om allemaal over te schrijven, lees het zelf maar op internet als je het interessant vindt, er is genoeg informatie. In elk geval sprak het mij enorm aan. Het biologische eten, daar ben ik echt een voorstander van. Alleen toen het indertijd modern werd zeg maar, irriteerde de term mij enorm. Want biologisch, dat is toch gewoon normaal, zoals wij het in onze eigen tuin verbouwden? Waarom moet dat allemaal duurder zijn dan al dat bewerkte voedsel in de supermarkten? Voordat ik over Paleo had gelezen konden we, als lid van het Drents Landschap, vlees kopen van een Schotse Hooglander. Als dat niet biologisch is? Maar het ging mij om gezond, onbewerkt vlees zonder antibiotica en vooral vers! Zo heb ik ook online biologische kip besteld (gewoon: koopeenkip.nl). Dit past allemaal zo goed in het Paleo verhaal dat het al niet meer moeilijk was om aan te beginnen.
Samengevat: de kop is er af. Deze week ben ik begonnen en ik zal -als een soort therapie voor mijzelf- hier ook de resultaten bekend maken af en toe. Ik gooi mijzelf hiermee enorm in het diepe, geef me helemaal bloot, geheel tegen mijn gewoonte in, maar ben er aan toe. Dus ik hoop dat mijn lezers mijn steun in de rug willen zijn en dat ik over een jaar twee foto’s kan tonen. Eén van vóór ik hier aan begon (die heb ik al gemaakt) en één van hoe het dan is.
Dit is denk ik het eerste blog van mij ooit, zonder een foto. Maar dat is niet erg. Dit moest ik even kwijt en met de foto’s komt het goed, want:
Op initiatief van Joke Beers-Blom doe ik mee aan een 52 weken fotografie project. Elke week een foto van een ander onderwerp. Een leuke uitdaging. Joke ken ik via mijn weblog. Ze reageerde jaren geleden op een foto van mij en gaf mij tips en adviezen hoe ik mijn foto’s kon verbeteren. Ik heb veel van haar geleerd en omdat ze ook boeken schrijft, een aantal boeken van haar in de kast staan. Leuk!
Het blog hierna start ik met het 52 weken fotografie project.
Groeten, Lenie
Half oktober zijn we voor het eerst een paar dagen met onze pas aangeschafte buscamper op pad geweest (meer over onze buscampertochten vind je trouwens hier). We hopen daar nog veel tochten mee te maken. De bestemming was het Lauwersmeergebied. Al jaren hoop ik een zeearend te zien en te kunnen fotograferen. Alhoewel zeearenden niet eens zo ver van ons huis dit jaar zelfs hebben gebroed bij het Zuidlaardermeer, ik zag er nog nooit eentje vliegen. Hoe vaak ik niet in dat gebied ben geweest, echt ongelooflijk. Het gebeurde dat ik, terwijl ik net thuis was van een tochtje, even later op waarneming.nl zag dat er een zeearend gemeld was. Daar waar ik dus net geweest was! Zo frustrerend 😉
Maar goed, nu we wat meer uren rond het Lauwersmeer verbleven, was de kans in mijn ogen groter. Het weer leek goed volgens de voorspellingen, maar ja, die zitten er wel vaker naast. Toen we van huis gingen scheen de zon en het werd steeds bewolkter. Maar dat mocht de pret niet drukken, vogels zijn er altijd wel te zien. Veel kuifeenden zagen we bijvoorbeeld, hier een mannetje nog niet helemaal op kleur:
De grote mantelmeeuw is de grootste meeuw ter wereld. We zien deze soort vooral langs de kusten van Engeland, IJsland en Noorwegen maar dus ook in ons eigen land! Hij valt op omdat ‘ie zo groot is, maar de roze poten zijn ook duidelijk herkenbaar:
Ik zag ook een aalscholver die zijn naam eer aandeed, hij worstelde met een paling:
Het duurde echt even voordat hij deze had weggewerkt. We hebben op verschillende plekken langs het Lauwersmeer gestaan. Op een gegeven moment, aan de Friese kant, hadden we een mooie plek gevonden en we besloten daar een poosje te blijven. Er waren veel vogels te zien in het water en ik nam de tijd om daar rustig naar te kijken door de telescoop. Daardoor zag ik dus niet wat er in de lucht vloog. Totdat ineens alle ganzen opvlogen en dan denk je: wat is dit…
Nou, dat was dus een zeearend! En ik zag ‘m (weer) niet! Tussen alle ganzen viel hij mij niet op. Maar hij vloog er net boven, hoe dom. En mijn ega maar roepen: dáár, dáár! Maar gelukkig hebben we de foto’s nog ;-). Bij deze mijn eerste (onbewuste) foto van een zeearend. De betere foto moet nog gemaakt worden, hij vloog op grote afstand. Maar duidelijk herkenbaar en we hebben er maar liefst 3 gezien! Het bleek een paar te zijn met 1 jong. Twee zaten er ver aan de overkant in een boom:
Natuurlijk is dit geen beste foto, maar om even aan te geven dat ze heel ver weg zaten. Dit is een forse uitsnede van de gehele foto. Door de telescoop zagen we ze veel beter. Terwijl er dus twee in die boom zaten kwam de derde dichterbij. Deze heb ik gelukkig beter zichtbaar op de foto gekregen. Volgens een andere vogelaar gaat het hier om het jong. Die is dus nog niet volledig op kleur. De snavel is nog niet geel en de staart nog niet wit.
Al met al was het even echt genieten! Eindelijk een zeearend toe kunnen voegen aan mijn soortenlijst. Verder zagen we nog twee buizerds bij elkaar vliegen:
En nog geen minuut later zag ik:
jawel… wéér een zeearend. Eindelijk herken ik ‘m!
Later in de middag gingen we maar eens een eindje verder. We hebben een stukje door een bos gewandeld. Mooi hoe de bladeren verkleuren en hoe het licht er doorheen valt:
Sommige kleuren knallen er echt uit:
Kleur in laagjes:
En zo kwam er een einde aan onze 2-daagse rond het Lauwersmeer. Het is voor herhaling vatbaar en dan wat langer zodat we hopelijk betere foto’s kunnen maken van de zeearend(en). Zo gaat dat met vogels fotograferen, je wilt altijd meer en beter 😉
(Klik op een foto om deze groter te bekijken)
Eind september was ik in de gelegenheid om in een vogelhut in een privé tuin te zitten en ijsvogels te spotten. In de bewuste tuin waren ook jonge ijsvogels groot gebracht. Maar het was al laat in het seizoen dat ik van de lokatie hoorde en de kans om nog een ijsvogel te zien was niet meer zo groot werd mij verteld. Op de bewuste dag kwam de zon er amper door want het was eerst wat mistig. Niet de beste omstandigheden voor het maken van foto’s… Ik zat er nog geen half uur toen ik het geluid van een ijsvogel hoorde! Een mannetje ging recht tegenover mij zitten op een tak:
Nadat hij wat gestaard had naar het water vloog hij weer weg om na een kwartier weer terug te komen op een andere tak:
En binnen een minuut weer op een andere tak:
Hierna heb ik hem een half uur niet gezien, maar hij kwam terug, nam een duik, at een visje en ging daarna uitgebreid zijn vleugels zitten poetsen:
Van de overkant vloog hij terug op de tak vlak voor mij.
Nooit eerder heb ik zulke foto’s van een ijsvogel kunnen maken. Je ziet in mijn rijtje foto’s duidelijk hoe belangrijk een rustige achtergrond is bij dergelijke foto’s. De tweede foto springt er wat dat betreft echt wel uit.
Zo kun je dan, ondanks de slechte weersomstandigheden, toch een paar uurtjes lol hebben als zo’n prachtig vogeltje voor je lens verschijnt!