Deze week kreeg ik eindelijk de groene specht goed in beeld. En ook nog bijna in eigen tuin! Wij horen deze prachtige specht al een paar jaar in onze omgeving en soms zien we hem wegvliegen. Dus fotograferen ho maar. Het is geen nieuwe soort voor mij, ik heb al eens een jonge groene specht gefotografeerd en ook een oudere maar die foto’s waren niet zo mooi. Ik vind het geweldig als ik een dergelijke foto kan verbeteren! Mijn buurvrouw en ik houden de groene specht goed in de gaten. De buren hebben een groot grasveld waar deze specht graag in zit te wroeten. Zo heeft zij de groene specht al eens kunnen vastleggen. Maar nu had ik mazzel. Ik hoorde het lachende geluid terwijl ik aan de keukentafel zat. Ik pakte mijn fotospullen die altijd schietklaar liggen en liep naar de tuin. Voorzichtig keek ik over de heg en zag gelijk de groene specht zitten! Het is een vrouwtje, te zien aan de zwarte streep die van de snavel tot onder het oog loopt, bij de mannetjes is deze streep rood. Ze zat flink in het gras te wroeten maar o wat is deze vogel schuw, bij elk geluid kwam het koppie omhoog. Gelukkig kan ik met mijn camera zonder geluid schieten, dus kon ik ongestoord foto’s maken.
Zo had ik in een paar minuten een aantal mooie foto’s waar ik heel blij mee ben!
Inmiddels zijn ook de rietzangers terug en ze laten zich goed horen. Het is vaak lastig om ze te zien want ze zitten meestal tussen het riet. Met hun schutkleur die de tinten van riet heeft valt het dus niet mee. Maar soms vliegen ze even op en zoeken een hoger punt. Toen kon ik deze foto maken:
Maar het mooist is toch gewoon tussen het riet:
De brede lichte wenkbrauwstreep die zo kenmerkend is voor de rietzanger is hier goed te zien.
Als ik dan toch voor dag en dauw wakker ben kan ik net zo goed naar buiten gaan dacht ik vanmorgen. En daar heb ik geen spijt van gekregen. Ik zag eerst een drietal hazen maar ze gingen niet mijn kant op. In het water zag ik een nog jonge knobbelzwaan. Het mooie licht en wat damp boven het water gaf echt sfeer.
Een groepje bergeenden stond nog te rusten maar ineens maakten ze een hels kabaal.
Ik keek wat rond en begreep toen hun onrust, er liep namelijk een vos! Maar de vogels stonden in het water dus de vos moest vanaf de kant toekijken. Dat is het mooie van vogels, dat ze begrijpen dat ze op het water de grootste overlevingskans hebben…
Maar de vos leek een spoor te ruiken en keek eerst niet op of om.
Maar hij weet het: te ver weg…
Prachtige dieren zijn het toch!
Het is ronduit erg hoeveel foto’s ik hiervan heb. Achteraf veel “weggooien” ondanks dat ze wel bruikbaar zijn. Maar anders heb ik straks een nieuwe NAS nodig in huis 🙂
Een eenzame kievit. En dan ineens een hoop herrie en daar komen een paar nijlganzen. Die kunnen er ook wat van:
Toen liet zich een haas ook nog mooi zien:
Het licht veranderde steeds doordat de zon af en toe achter de wolken verdween. Het was een mooie sfeer vanmorgen.
Aan de overkant een koppeltje reeën:
Een prachtig kneu mannetje in voorjaarskleed, ik heb ook meerder foto’s dat hij ‘vrij’ op een tak zit, maar deze vond ik leuker:
Tot slot een geelgors vrouwtje met nestmateriaal:
Deze keer was ik weer eens naar de Veenhuizerstukken gegaan. Voor herhaling vatbaar.
Tweede Paasdag trof ik eindelijk eens een bonte vliegenvanger. In tegenlicht maar hopelijk kan ik dat nog een keer over doen. Mijn eerste ‘nieuwe soort’ dit jaar, nummer 226 op mijn lijst!
Op een niet nader te noemen locatie (om verstoring te voorkomen) zagen we jonge vosjes. Wat mooi om te zien! Er lag eentje te slapen en we dachten : wat ligt daar… draait ‘ie het koppie om…
Even later zat hij rechtop toen een vlinder om hem heen vloog:
Net als jonge katjes sprong ook dit vosje op alles wat bewoog.
Dan denk je: waar 1 jong is, zijn er vast meer… en ja hoor:
Vosje 1 trok zich terug, hoe schattig dat koppie daar tussen het onkruid:
Even later waren er twee bij de nestingang aan het spelen:
En het eerste vosje zocht het vertier wat hogerop:
In totaal heb ik er drie gezien, ik hoop dat ze gezond en sterk worden!
We kwamen zaterdag aan op Norderney, een Duits Waddeneiland. We waren benieuwd hoe het daar zou zijn in vergelijking met onze eigen Waddeneilanden. Het eilandgevoel is heerlijk, daar houden we van. Maar uiteindelijk concludeerden we wel dat het bij ons beter toeven is. Dat heeft meerdere oorzaken: we vonden de mensen gemiddeld erg onvriendelijk, fietspaden zijn er niet of in combinatie met wandelpaden en het ontbreekt er ook aan gelegenheden om eens even een kop koffie te nuttigen. Maar de natuur was er prachtig, daar waren we het ook over eens! Hieronder een fotoverslag van het vervolg van het vorige blog:
Ook in Noord-West Duitsland zagen we veel koolzaadvelden, dit is bij Rysum in de buurt van Emden.
Het is bijna een uur varen vanaf Norddeich. Je ziet Norderney steeds goed liggen met de vuurtoren goed in zicht.
De Duitse Waddeneilanden staan vooral bekend als kuuroorden vanwege de pollenarme en zuurstofrijke zeelucht en het mineraalrijke zeewater. Er komen veel mensen met allergieën en huidaandoeningen naar de eilanden voor een kuur en er is dan ook een aparte kliniek voor. Aan de ene kant van het eiland is vooral bebouwing, de natuur is aan de andere kant. We bezochten tijdens een fietstocht eenmalig het strand aan de Noordzee.
Voor de rest fietsten we vooral door de duinen langs de oostgrens en de Waddenzee. Daar was een fietspad over een dijk waarbij je aan weerskanten de vogels kon bekijken maar vooral ook horen. De scholeksters waren bijzonder luidruchtig! Verder waren er honderden brandganzen, grauwe ganzen (die al veel jongen hadden) en wat rotganzen. Terug bij de camper ‘s avonds zaten er veel zanglijsters op het veldje achter de camping. Teijo heeft daar zelfs een beflijster gezien en (op de rug) gefotografeerd, maar het witte befje was nog zichtbaar. De lijsters waren duidelijk op trek. We zagen nog een poos een buizerd zitten met een kraai als gezelschap en daarna werd het al gauw donker.
Zondagochtend vroeg heb ik een rondje gelopen door de duinen achter de camping. Het licht was mooi en er zongen veel vogels. Eerst zag ik een konijntje in het vroege zonlicht:
Al snel hoorde ik mijn eerste braamsluiper van dit jaar. Het was even zoeken want ze zijn goed in verstoppertje:
Even later een fitis:
Groepjes scholeksters vlogen luid krijsend door de lucht:
Vanuit een ooghoek zag ik ineens iets bewegen, ik keek opzij en daar lag een damhert bok mij aan te staren… ik schrok me rot, die had ik echt niet verwacht op het eiland!
Hij ging al snel in de benen en ik liep maar gauw verder…
Later op de ochtend gingen we een rondje fietsen en kwamen eerst door een stukje bos. Al gauw hoorde ik het zachte geluid van goudhaantjes en we zagen ze van de ene boom naar de andere gaan. Heel snel en beweeglijk, en lastig te fotograferen. Toch een paar foto’s die wel leuk zijn, bij de eerste lijkt de goudhaan in te schatten hoe hoog die boom is:
en even later piept weer achter een takje vandaan:
We fietsten verder om nog een keer het pad langs het wad en de kwelders te volgen. Honderden brandganzen weer, net als veel scholeksters, grauwe ganzen met jongen maar ook tapuiten zagen we nu. Een vrouwtje konden we goed fotograferen en we zagen haar een konijnenhol in gaan. Het is bekend dat tapuiten daarin broeden, leuk om te zien! Ze had eerst een worm gepakt en bracht die naar binnen.
Af en toe zagen we een rotgans tussen de brandganzen:
Plotseling hoorden we een ander geluid: een grote groep goudplevieren streek neer om te foerageren:
Ze zijn nu in hun zogenaamde prachtkleed:
Aan de waterkant stond vrouw grutto en de man liep aan de overkant. Een prachtig gebied voor de grutto’s hier, hopelijk doen ze het goed!
Een tapuitenman stond daar ook op de uitkijk, het stikt er van de konijnen en hun holen, dus voor tapuiten is het er ideaal:
Naast de witte kwikstaarten zagen we ook een paar gele kwikstaarten:
In de duinen leven veel fazanten, vaak zagen we alleen de kleurrijke hanen, maar soms een koppeltje:
Vlak voor de terugreis genoten we nog een poos van een torenvalk die aan het jagen was. Pas thuis op de computer zag ik dat hij een prooi vasthoudt: een hagedis of een slang?
