We zijn al weer halverwege januari en op dit moment ligt er zelfs een paar centimeter sneeuw. Maar het gaat al snel over in regen en daarom gingen we vanmorgen gauw even op pad om foto’s te maken. Aan het eind van dit blog zal ik wat laten zien. Eerst nog even een aantal foto’s die ik de afgelopen weken heb gemaakt.

Tip: klik op de foto’s om ze groter te bekijken, dat is echt mooier…

In onze tuin heb ik goudhaantjes gespot, de foto’s waren niet geweldig vanwege het slechte licht, maar de vogeltjes zijn zo leuk. En heel klein:

Regelmatig reed ik een rondje door de omgeving en kwam deze stormmeeuw tegen bij een groep kokmeeuwen:

Begin januari werd er een melding gedaan van een zeer zeldzame Bruine boszanger. Deze zat in de buurt van het Lofargebied, dat verwacht je toch niet. Het is een klein, bruinig vogeltje met een duidelijke oogstreep. Maakt vaak een tikkend geluid, zoals een roodborst dat kan, maar ook vooral een winterkoning. Deze soort komt voor in Centraal Azië, dus dat wil wat zeggen qua zeldzaamheid hier. Ik ben een paar keer gaan kijken of ik het vogeltje ook kon spotten, maar zonder resultaat. Eenmaal trof ik een andere vogelaar en die wees mij de plek waar hij hem had gezien. We zagen hem toen opvliegen nadat een roodborst te dichtbij kwam. Helaas geen foto kunnen maken toen. En ik heb er een keer staat kijken en thuisgekomen bleek dat ik ‘m wel op de foto had, maar heel onduidelijk. Tot we op een ochtend samen, mijn ega en ik, een poging waagden. We kwamen op de plek, er was verder niemand. Ik vertelde mijn man dat het vogeltje vaak op een mesthoop werd gespot. Zegt hij: daar wipt ook wat. En warempel, het was de Bruine boszanger. Wat een mazzel dat we gelijk foto’s konden maken.

Dit is dus een nieuwe soort voor mijn lijst! Nummer 249…

Maar een ‘gewoon’ roodborstje blijft ook mooi om te zien:

Als het eens een keer niet zo hard waait dan is het water veel rustiger en krijg je die mooie weerspieglingen:

In onze tuin voeren we de vogels flink als het zo koud is. Een groepje staartmezen komt regelmatig langs. Ik stond toevallig een keer in de tuin met mijn camera toen ik ze op de vetbollen zag zitten. Eén staartmees viel op: een witkoppige. Maar er is ook een soort die witkopstaartmees heet, deze hebben een duidelijke scheiding van wit naar zwart op de nek. Een witkoppige mist gewoon de zwarte tekening op de kop, niet zo bijzonder maar leuk om te zien. De echte witkoppen komen uit Denemarken en Polen bijvoorbeeld.

Na een serie donkere dagen was er weer eens een dag met wat zon en blauwe lucht. Ik heb een torenvalk gespot die aan het jagen was:

De klapekster kwam ook beter tot zijn recht met wat zonlicht:

Regelmatig zie ik een roek, vaak in groepen:

Zie het verschil met een zwarte kraai:

Blauwe reigers zie je ook volop, vaak langs of in sloten:

De zwarte zwanen zijn wat dichter in de buurt gekomen, ze zitten bijna bij ons aan de overkant.

We zijn ook even op stap geweest richting het Wad, net over de grens met Friesland. Daar hebben we ooit een workshop landschapsfotografie gedaan en het blijft een mooie plek. Er zat een groepje van zo’n dertig sneeuwgorzen (die steeds opvlogen):

Zaterdag heb ik mijn watervogeltelling voor SOVON weer verricht in een paar gebieden in de omgeving. Maar ondertussen luister en kijk ik ook naar ander vogels natuurlijk. Zo hoorde ik het zachte geluid van goudhaantjes en ik kreeg ze in de gaten. Ze zijn enorm beweeglijk maar er viel mij ineens iets op: felle kleurtjes en wat wit…. Er zat een vuurgoudhaantje bij! Het duurde even voordat hij ook maar één momentje stil zat zonder takken voor hem langs. Wat heerlijk om dan een mooie foto te kunnen maken, dat is echt genieten en nagenieten!

En dan vandaag… er lag zowaar een paar centimeter sneeuw. Helaas zou het snel weer weg zijn dus zijn we maar op tijd op pad gegaan. Het viel wat tegen, de lucht was erg grauw en het dooide al snel.

Een familie wilde zwanen zagen we vrij dicht bij huis:

En de zwarte zwanen werden gepest door een zwarte kraai.

In onze tuin ging ik nog even met de macrolens wat foto’s maken. Sneeuw fotograferen is niet zo gemakkelijk vind ik. Je moet letten op allerlei dingen: worden de foto’s niet blauw? Want de camera wil altijd richting grijs belichten. Dus letten op de witbalans. En vooral: sneeuw is wit, dus je hebt gauw ‘uitgebeten’ witte plekken. Hooglichten, die slecht te verwijderen zijn. Daarom maak ik foto’s in de sneeuw ook altijd in RAW, dan heb je meer mogelijkheden met de nabewerking. En zo kun je er mooi een poosje mee spelen tot je tevreden bent… Maar er was geen mooi licht, dat maakt het extra moeilijk.

Jammer dat de sneeuw zo snel weer weg gaat, het was toch een mooi laagje:

Zo aan het einde van dit hele rare, nare, vreemde jaar nog even een blog van mij. Aangezien er veel grauwe duistere dagen waren de laatste tijd, waarop het licht in huis zowat de hele dag aan was, ben ik ook weinig buiten op stap geweest. Maar af en toe was er toch een dag met wat meer licht, zo ook deze week. Nog even een paar foto’s:

Ik trof een paar mooi zwarte zwanen. Ze liepen apart van een grote groep knobbelzwanen. Prachtige soort om te zien. Van oorsprong komen ze niet voor bij ons, ze stammen af van zwarte zwanen die gehouden werden in parken en tuinen. Zo door de jaren heen hebben ze zich uitgebreid en nu broeden ze ook in ons land.

Tussen de groep knobbelzwanen liep een eenzame wilde zwaan:

Later zag ik er nog drie van deze soort vliegen. Zo had ik dus drie soorten zwanen dicht bij elkaar.

Een sprong reeën stond in twijfel: wegrennen of niet.:

en uiteraard gingen ze er vandoor, terwijl ik best op afstand was. Maar ja, zo gaat dat.

Een eindje verder vloog een grote groep kieviten de lucht in, net als spreeuwen en kraaien. Het was maar voor even en toen zaten ze weer op de grond. Toch een mooi gezicht.

Een leuke waarneming was ook een klapekster. Echt een soort van de wintertijd. Maar ik zie ‘m niet zo vaak. Nu had ik mazzel:

Aan het eind van de rit zag ik een stel roodborsttapuiten. Het mannetje kwam vrij dichtbij maar het vrouwtje zat een stuk verder weg. Leuk om ze beide te zien.

Al met al toch een leuke soorten kunnen vastleggen. Het scheelt zoveel als de zon wat schijnt!

Bij deze wil ik al mijn lezers bedanken voor hun belangstelling, reacties en bezoeken aan mijn blog. Hopelijk word 2021 echt een beter jaar! Ik wens iedereen een goede jaarwisseling, blijf gezond!

Tot in het nieuwe jaar!

Hartelijke groet,

Lenie

Het zat er aan te komen toch? Als je de beelden zag van al die winkelende mensen… ongelooflijk. Maar ja, we moeten er doorheen. Persoonlijk vind ik het geen straf om thuis te moeten blijven. Ik ben een echte huismus denk ik. Winkelen heb ik een hekel aan, dus dat mis ik niet. Neemt niet weg dat het voor veel mensen (zoals ook de ondernemers) een drama is om de boel op slot te moeten doen.

Gelukkig wordt het ons niet verboden om naar buiten te gaan, dus zodra het weer het toelaat dan ga ik lekker op zoek naar vogels.

Tussen de bedrijven door ben ik mijn mappen met foto’s van eerdere jaren aan het opschonen. En voor mijn blog ben ik halverwege dit jaar bezig om plaatsingswaardige foto’s uit te zoeken. Zo ontdekte ik zojuist dat ik een kleine zilverreiger heb gefotografeerd in het Lofargebied. Mijn oog viel ineens op de zwarte snavel… Grote zilverreigers zien we hier veel meer, en die hebben een gele snavel. Maar ook weer niet altijd, dat maakt het soms lastig. De kleine zilverreiger heeft gele tenen, die zie je hier niet op de foto. Maar ik zocht het even uit op Waarneming en ja hoor, er waren meer meldingen rond die tijd gedaan. Toch weer leuk. Het was inmiddels 9 jaar geleden dat ik in het Lofargebied deze soort had gezien. Ik moet toch beter opletten!

Vaak als ik foto’s terugkijk, dan herinner ik mij het moment dat ik de opname maakte. Zo zag ik op deze dag ook een koekoek in een struik zitten, erg ver weg dus niet goed te fotograferen. Er kwam toen een mevrouw bij me staan praten en ze vertelde mij zowat haar hele levensverhaal. Dan blijf je ook staan luisteren, ook al wil je graag je aandacht bij je hobby houden. Ze had heel wat ellende meegemaakt. Ineens zei ze: o wat vliegt daar?? Dat was dus een roerdomp., die zag ik jammer genoeg alleen nog van z’n achterkant.

De mevrouw bedankte mij voor het luisteren, en ik dacht ach, wat maakt het ook uit dat ik die roerdomp op de rug kijk.

Afgelopen zomer was er in het Lofargebied ook ineens een flamingo. Niet te geloven toch. Zo’n tropische vogel die daar een paar dagen aanwezig was.

Ooievaars zijn ook geen vreemde vogels meer in dit gebied, het lijken er elk jaar meer te worden, deze liet zich mooi vastleggen:

Eind augustus heb ik weer een poosje van de ijsvogels genoten. Dat blijft een feestje, die prachtige vogels te kunnen zien…

Verder nog een roodborst in de rui:

Waterhoen met z’n grote poten:

Tot slot nog een buizerd:

Nou mensen, succes met het uitzitten van deze lockdown, ik wens al mijn lezers een goede gezondheid!