Beste lezers van mijn blog, hierbij een kerstgroet van ons voor jullie:

Verder kan ik nu meedelen dat mijn foto, ingezonden voor “Mien Plekkie” in het Drents Museum in Assen, aldaar te zien is van 24 december 2019 tot en met 5 januari 2020 op het scherm naast de ingang van de tentoonstellingszaal! Wij gaan in deze periode zeker kijken, ook om de mooie oude VanGogh te bewonderen.

Tot slot nog een foto, gistermiddag vanuit onze huiskamer genomen, door het raam:

Absoluut geen beste foto, maar wat genoot ik van dat moment! Ik zag gewoon vijf reeën vanuit onze huiskamer!

Het is even rustig op fotogebied verder, ik ben veel aan het (machinaal) borduren omdat ik voor Kerst iets af wil hebben. Daarnaast was ik ook een dikke week ziek van bronchitis, dus fit is wat anders. Maar het gaat weer de goede kant op.

Er komen vast nog wel fotografische uitspattingen deze laatste weken van dit jaar, die zal ik dan natuurlijk plaatsen. Het is altijd leuk om wat te stoeien met kerstverlichting en flitsen. Zo heb ik onze kerstgroet-foto ook gemaakt. Het is een winterdorpje van Lego met een trein en hier en daar wat lampjes erin. Je wilt dan dat het wit ook wit is, de lichtjes niet overbelicht, het geheel niet te donker, kortom stoeien met de instellingen en de flitser. Niet te vergeten het zwarte doek op de achtergrond. Al met al ben je er zo even een poosje mee bezig.

Deze week werd er een roze pelikaan gezien in de omgeving van Meppel. Ik dacht: die moet ik zien! Het is een uurtje rijden, maar dat heb ik er graag voor over. Ik had de route uitgezocht en zei tegen mijn ega die ochtend: ik ga naar Meppel. Hij zei: O? hoezo, want ik ga ook naar Meppel… Bleek hij daar een vergadering te hebben. Dus gingen we gezellig samen. Ik heb hem afgezet op de plek waar hij moest zijn en kon mooi naar de roze pelikaan gaan kijken.

Deze had ik gauw gevonden, hij (of zij) stond tussen een groep van zo’n kleine 70 ooievaars. Wat prachtig om zo’n grote vogel te spotten! Het is voor ons land een zeer zeldzame soort. Deze soort komt normaal voor in een groot deel van Zuidoost-Europa, Afrika, West- & Centraal-Azië en India en lijkt voor alsnog een echte dwaalgast te zijn. Hij is ongeringd dus niet ontsnapt uit een park of zo.

De vogel stond zich steeds flink te poetsen en uit te schudden.

Omdat de vogel steeds op dezelfde locatie bleef had ik ruim de tijd om de telescoop ook op te zetten zodat ik daardoor ook foto’s kon maken. Het was weer een mooie oefening want de weersomstandigheden waren eigenlijk perfect.

Doordat de pelikaan zich steeds aan het wassen en uitschudden was kreeg ik hem haast niet in beeld in “normale” houding. Ik heb net zo lang gewacht tot ik ook daar een foto van kon maken. Maar eerst nam hij nog een houding aan om te krabben, hier zie je hoe groot z’n poten zijn:

De laatste twee foto’s heb ik door de telescoop gemaakt (digiscoping).

Wát een vogel, schitterend om te zien. Voor mij was deze vogel dit jaar de 12e nieuwe soort!

Als het mogelijk is dan ga ik graag op pad met mijn camera. Het lukt niet altijd als mijn hoofd wil maar mijn lichaam niet. Soms kom ik niet vooruit, dan doet alles zeer en zijn mijn vingers stijf en dik. Zo heb ik al een tijdje een plek in mijn hoofd waar ik een foto wil maken maar het is er nog steeds niet van gekomen. Ik moet hiervoor heel vroeg op staan, mijn lichaam moet meewerken en ook de weersomstandigheden moeten gunstig zijn. Het juiste moment moet nog steeds komen 😉

Ondertussen kwam ik weer wat mooie vogels tegen de afgelopen weken:

De kolganzen zijn er weer. Ze komen vooral uit Siberië en Rusland en overwinteren in West-Europa en dus ook bij ons. De witte kol op het voorhoofd is opvallend.

Bij een sluisje in de buurt zag ik een grote gele kwikstaart. Deze vogels houden van stromend water. Het verschil met de gele kwikstaart is vooral goed te zien aan de rug: de grote gele kwikstaart heeft een grijze rug. Dit is waarschijnlijk een doortrekker vanuit Duitsland. De grote gele kwikstaarten die bij ons broeden trekken naar het zuiden in de winter.

Een buizerd hield de omgeving weer scherp in de gaten. Er zijn momenteel weer heel veel buizerds. De buizerds uit het hoge Noorden komen ook bij ons overwinteren en onze eigen buizerds trekken niet echt naar het zuiden. Daarom zien we er nu weer zo veel. Er werd gemaaid en daar zijn ze als de kippen bij om muizen e.d. te vangen. Buizerds zijn er in heel veel verschillende kleurschakeringen, soms zijn ze bijna wit.

Dit jaar lukte het me niet om eens goed op pad te gaan om paddenstoelen te fotograferen (sorry buurvrouw Jannie…). Ik heb al maanden last van een bilspier die mij heel erg beperkt met lopen. Zodra ik weer ‘te veel’ doe ben ik weer achterop in het proces. Spieren en pezen zijn mijn zwakke plek, naast de artrose in mijn handen en rug. Aangezien paddenstoelen op de grond groeien gaat het niet lukken. We hadden er één in ons grasveld staan en daar heb ik even met de Lensbaby op geoefend. Het bleef ook bij deze poging want ik moest het hierna weer bezuren. In mijn foto-archief heb ik gelukkig veel mooie paddenstoelen verzameld de afgelopen jaren. Je kunt ze bekijken in het daarvoor aangemaakte album (klik).
Trouwens al mijn albums hebben een nieuwe look gekregen, een wat moderner uiterlijk zeg maar. Je kunt alle albums bekijken door naar mijn website leniedoornkamp.nl te gaan. Daar vind je de diverse albums op een rij. Op mijn Instagram plaats ik ze momenteel ook, ik verwonder mij soms over de aantallen ‘likes’, het is grappig dat mensen van over de hele wereld de foto’s waarderen.

Op een ‘blauwe dag‘ (liedje dat niet weer uit je hoofd gaat als je het hebt gehoord en waar ik steeds aan moet denken bij zo’n mooie blauwe lucht 😉 ) zag ik deze torenvalk in de lucht.

Ook een ringmus genoot van de blauwe dag.

Terwijl ik probeerde te oefenen met fotograferen door de telescoop kwamen er tot twee keer toe mensen bij me staan praten. Het fotograferen lukte daardoor niet meer. De concentratie was weg. Ondertussen hoorde ik baardmannen en hoopte ik dat beide andere mannen snel verder gingen 😉 We hadden nog gesproken over de baardmannen, dat ze zich zo moeilijk laten zien en heel lastig te fotograferen zijn. Toen ik weer alleen was hoorde ik de baardmannen ineens heel dicht bij. Ik had alles in de aanslag en toen zag ik ze:

Dit was echt genieten, wat een moment dat ze zich zo goed lieten zien en ook nog vlak voor mijn neus. Heerlijk!

Een watersnip vloog ook nog langs.

Op de terugweg zag ik de torenvalk op een uitkijkpunt.

Vlak bij huis heb ik nog een paar wilde eenden via de telescoop gefotografeerd.

Tot slot nog wat leuks: een foto van mij was gekozen voor de maand april in de nieuwe duurzaamheidskalender van IVN. Al een jaar geleden of zo werd hiervoor een oproep gedaan om in te sturen. Later nooit weer aan gedacht. Maar gebleken is dat ik mail had gekregen en die heb ik niet gezien omdat we in die tijd van provider waren overgestapt. En als je bij KPN weggaat dan heb je binnen een paar weken geen toegang meer tot die mail….

Maar goed, ik had maar eens geïnformeerd hoe het zat en ik kreeg de kalender toegestuurd afgelopen week. Het is een foto van een akkerhommel op een vlinderstruik, gemaakt in 2012. Hij is lekker scherp, daarom heb ik ‘m altijd bewaard.

Het IVN (Instituut voor Natuureducatie) is een landelijke organisatie met veel regionale afdelingen. Zelf ben ik lid van IVN Borger-Odoorn. Bij IVN ligt de nadruk op het beleven van de natuur in je eigen omgeving. Kijk maar eens op de websites en er is vast ook een IVN-afdeling bij jou in de buurt!

Wat een zomer hebben we weer. Heerlijk om in de tuin te zitten. Achter bij onze blokhut in de schaduw van de kastanjeboom is dan de beste plek. Soms was het zelfs daar te warm en bleven we binnen. Deze dagen is het opnieuw weer erg warm. Dan maar weer wat meer naar binnen en foto’s uitzoeken. We zagen dit seizoen een aantal houtduiven nestelen in onze tuin. Ze vlogen af en aan. Hier een houtduif met nestmateriaal:

Aan de voorgevel van ons huis nestelen al jaren huiszwaluwen. Dit jaar zijn ze laat gekomen en dus hadden ze ook later jongen. Op een gegeven moment zat er een jonkie voor het huis op de stoep. De kleinkinderen vonden het zielig en dachten dat ‘ie dood ging. Maar ik zei: mooi laten zitten, want deze wordt niet vergeten door de ouders. En net zoals ik zei: we zagen dat het jonkie gewoon gevoerd werd, op de stoep, in het voortuintje en zelfs onder mijn auto! Na een paar dagen waren alle jongen uitgevlogen en ook deze vroege uitvlieger was weg. Op dit moment van schrijven zitten er weer jongen in het nest. Hopelijk zijn ze goed aangesterkt voordat de zwaluwen weer terugvliegen naar Afrika!

Verder hebben we aan vogels ook heel wat soorten gezien: eksters, koolmezen, pimpelmezen, huismussen, heggenmus, roodborst, merel, zwartkop, gekraagde roodstaart, vink, groenling, groene specht en ransuilen. En dan ben ik ook vast nog wat vergeten.

Tja, en dan de vlinders. Die hebben we dit jaar toch niet zo heel veel gezien. De droogte van vorige zomer heeft veel schade aangericht. Toch zien we op de vlinderstruiken gelukkig wel wat vlinders, zoals deze soorten:

Dit jaar hebben we maar 2 keer een kleine vos gezien, deze soort heeft dus echt geleden onder de droogte van vorig jaar.

Ook het boomblauwtje liet zich regelmatig zien, maar helaas heb ik daar geen duidelijke foto van kunnen maken dit jaar. De fladderende beestjes zijn mij soms te snel af 😉

Belangrijk voor mijn volgers op Facebook:

Tot slot van dit blog wil ik de lezers die nog niet mijn blog volgen via de mail, uitnodigen om in te schrijven op mijn lijst. Je krijgt dan een mail zodra ik een nieuw blog geplaatst heb. Ik heb besloten om mijn foto’s niet meer uitgebreid op Facebook te plaatsen. Ik heb immers mijn eigen blog en het is veel dubbel werk voor mij. Door allerlei beperkingen wordt mij dat te veel werk. Daarom dit verzoek. Je zit nergens aan vast, beheert je eigen gegevens en jouw mailadres wordt nergens anders voor gebruikt. Je hebt zelfs de mogelijkheid om je onderaan ieder bericht weer uit te schrijven mocht je dat willen.

Het inschrijfformulier staat rechts boven op de homepage. Bedankt!