Vandaag kreeg ik met de post het blad “Natuurfotopassie” van de bekende natuurfotograaf  Jan Vermeer binnen, waar ik een abonnement op heb. In dit blad wordt aandacht besteed aan beweging in natuurfotografie en er staat een tutorial in met de tekst : De kunst om beweging te vangen. Persoonlijk vind ik foto’s met zichtbare beweging over het algemeen erg mooi. Het valt niet mee om een foto te maken die dan ook geslaagd is voor je gevoel. Dat gevoel had ik wel bij de foto van de rennende fazanthaan die ik vorig jaar gemaakt heb. Ik had deze foto ingezonden naar de redactie van Natuurfotopassie omdat ik het wel vond passen bij het thema. Nooit verwacht dat MIJN foto ook werkelijk geplaatst zou worden… maar wat leuk als dat dan wel gebeurt, dat mijn foto de moeite waard is zeg maar 😉

De tekst die er bij geplaatst is:

Canon EOS 5D MII, objectief 150-500 mm, sluitertijd 1/30, diafragma F8, iso 200

Lenie Doornkamp – Fazantenspurt

Het was bij een Gronings natuurgebiedje met de tongbrekende naam Ellersinghuizerveld dat Lenie Doornkamp onverwacht de kans kreeg een net geleerde les in de praktijk te brengen: meetrekken met een bewegend onderwerp. “Ik was er eigenlijk om vogels te spotten, want die zitten er erg veel. Het was april en het barstte er op dat moment van de boompiepers. Maar ik zag ook een koppel fazanten. Het vrouwtje zat wat verscholen, maar een opgewonden mannetje draafde er omheen”

Een paar dagen eerder had Lenie met de leden van de fotoclub langs de motorcrossbaan de techniek ‘meetrekken in beweging’ geoefend. Dit drukke fazantenmannetje was een ideaal doelwit voor de proef op de som. “Er was veel ruimte, dus ik kon hem in zijn sprint lang volgen. Niet met een korte sluitertijd, wat vrij gemakkelijk is, maar juist met een lange”. Het resultaat is vrijwel perfect: veel vaart, maar de scherpte precies waar die moet zijn. Luttele jaren geleden lukte dit alleen topfotografen.

Topfotograaf, zo betiteld de 52-jarige Lenie zich allerminst. “Ik doe gewoon wat ik leuk vind”. Dat is eigenlijk nog steeds hetzelfde als vroeger, toen ze nog een meisje was en haar vader na-aapte. Die fotografeerde zijn reizen. Lenie hield het bij vogels. “Niet gemakkelijk te fotograferen, dus een uitdaging”. Sinds 2009 heeft ze een spiegelreflex en vanaf dat moment wilde ze meer weten over fotografie. Een pees- en gewrichtsaandoening aan haar handen maakt de praktijk er niet gemakkelijker op. “Het beperkt me, maar ik ben toch een gelukkig mens.” Allicht, als je dit soort foto’s maakt!  (tekst: René de Vos)